To była biała apokalipsa! Zima stulecia rozpoczęła się w Sylwestra 1978 roku

Zima stulecia, określeniem tym nazywano zimę, podczas której temperatury powietrza wskazywały znaczne odchylenie poniżej normy wieloletniej dla danego obszaru, opady śniegu, ich natężenie oraz grubość pokrywy śnieżnej również przekraczały normy.
W ciągu kilkunastu godzin, 43 lata temu, spadło ponad 80 cm śniegu, a zaspy sięgały dwóch metrów! Zasypało drogi, samochody, pękały szyny, zamarzały zwrotnice. Temperatury w kraju oscylowały od minus kilkunastu do nawet -30 stopni Celsjusza. Ferie przedłużono do odwołania, a obywateli wzywano do odśnieżania dróg i chodników.
W latach 1978/79 zima była wyjątkowo śnieżna i deszczowa, a silny wiatr powodował tworzenie się wysokich zasp.
W niektórych regionach wprowadzono nawet stan klęski żywiołowej. I znów zabrakło surowców energetycznych, zamarzły i popękały tory, nie docierał węgiel do elektrociepłowni, w odśnieżaniu wykorzystywano sprzęt wojskowy, a autobusy jeździły w tunelach lodowych.
W XX wieku w Polsce odnotowano kilka tzw. „zim stulecia”. Pierwsza na przełomie 1928/29, kiedy to w lutym odnotowano najniższe temp. w historii meteorologii w Polsce.
Mrozy sięgały wtedy -40°C i spowodowały zakłócenia w komunikacji kolejowej, pękały szyny, co spowodowało problemy z dostawą węgla, nie było wody, ponieważ popękały wodociągi. Port w Gdańsku zamarzł, a w szkołach odwołano zajęcia. Najgrubsza pokrywa śnieżna wynosiła wtedy 267 cm w rejonie Morskiego Oka.

Kolejna mroźna zima to lata wojny, przełom 1939/40, temp. znów spadły poniżej -40°C, a zima trwała aż do marca. Następnie lata 1962/63 w styczniu i lutym zamknięto większość szkół, kin, teatrów i muzeów. Wstrzymywano lub ograniczano produkcję w fabrykach, tak z powodu braku energii elektrycznej, paliw i ciepła, jak i z powodu braku pracowników, z których wielu nie mogło dojechać do pracy. Doszły do tego jeszcze fale śnieżyc, które niemal zupełnie sparaliżowały transport drogowy i kolejowy, zwłaszcza w południowej części kraju.