Na żuławskich łąkach słychać klangor. Przyleciały żurawie

Żurawia trudno pomylić z jakimkolwiek innym ptakiem, jest dość słusznej postury. Ptaki mają długą szyję, czerwone plamki oraz białe paski na bokach głowy. Charakterystyczny dla ich budowy jest krótki ogon. Ptaki są dość wysokie, bo mierzą około 115 cm.

Żurawie z mokradeł

Żurawie ukrywają swoje gniazda przed wzrokiem ciekawskich. Naprawdę trudno lokalizować ich gniazda. Budują je najczęściej wśród mokradeł, trudno tam dojść suchą stopą. Wybierają często miejsca, które otacza mnóstwo krzaków. Ponieważ ptaki mają popielatą barwę stają się wśród wiosennych mokradeł i szarych gałęzi mało widoczne. Dzięki takiej konspiracji mogą spokojnie wysiadywać jaja lub wychowywać młode.
Kiedy obserwuje się żurawie na łąkach łatwo zauważyć, że mają one brązowe upierzenie. Rozwiązanie tej zagadki jest proste. Brązowe upierzenie bierze się stąd, że ptaki wycierają sobie o pióra dziób, który najczęściej ubrudzony jest w błocie.

Klangorzenie

Klangor – tak nazywa się głos żurawi. Żurawie klangorzą wiosną i jesienią. Wyraźnie słychać je wiosną. Koniec lutego i początek marca – wtedy ptaki najgłośniej się komunikują. W ostatnim czasie zaobserwowano, że ptaki te przylatują szybciej, lub wręcz zostają z powodu łagodniejszych zim. Dzięki temu ptaki nie muszą pokonywać kilku tysięcy kilometrów. Nie potrzebuje również dużo czasu na regenerację sił.
Wiosną na niebie można zaobserwować takie sceny – klucz ptaków i radosne „jesteśmy, jesteśmy, jesteśmy”. Tak dzieje się wiosną.
Kolejną porą roku, w której słychać klangorzenie to ich jesienne wędrówki. Te odloty mają zupełnie inny wymiar niż wiosenne. Jesienią żurawie gromadzą się w większe stada. Zlatują się na łąki lub zaorane pola. Następnie lecą do kolejnych miejsc, gdzie na spotkanie przyleciały już inne żurawie i wtedy ogromna gromada wydaje z siebie klangor. Jesienią można zaobserwować na niebie ogromne stada odlatujących ptaków.

Wiosną żurawie walczą ze sobą

Wiosną, kiedy ptaki już dotrą, na swoje miejsce dochodzi do walk między męskimi osobnikami. Żurawie stoją naprzeciwko siebie i zaczynają atakować. Walka często jest nierówna i ktoś musi przegrać. Ale w całym tym pokazie nie o to chodzi. Istotą walki jest to, że jeden z nich będzie mógł przekazać geny. A ponieważ najlepszą obroną jest atak to słabszy ptak atakuje pierwszy. Żurawie podczas tej nierównej walki skaczą wysoko, mogą unieść się na wysokość 2 metrów nad ziemią. Ptaki walczą do upadłego. W końcu jeden z pokonanych ptaków, który leży na ziemi, odlatuje. Na terenie pozostaje ten silniejszy. Zwycięzca pokazuje do kogo należy teren, dumnie unosi głowę i oznajmia „wygrałem, wygrałem”.